Een Vervolgverhaal met een identiteitscrisis houdt het na 63 aflevering voor gezien. De trouwe lezers in verwondering en gaandeweg groeiende verontwaardiging achterlatend. Op fanfora filmpjes waarin plakboeken op de brandstapel gaan, en geruchten dat het Vervolgverhaal naar het buitenland emigreerde en daar al bij aflevering 150 is. Expedities worden uitgerust. Slechts enkele keren terug. Falend.
Vindbaar nieuws dooft de aandacht voor dit mysterie, maar één trouwe lezer laat het er niet bij zitten. Hij ruilt zijn huis en vrouw in voor een zeewaardig jacht en meert na een jarenlange zoektocht – getekend door honger en tegenslag – tenslotte aan in een Argentijnse havenstad waar hem de grootste verrassing van zijn leven wacht.
EEN FRAGMENT
In aflevering 63 geeft het Vervolgverhaal een afscheidsfeest waar de verkeerde gasten komen. Bij het afruimen van het buffet maakt de cateraar er een nog grotere troep van.
“De cateraar staat ondertussen met zijn dochters over het toilet gebogen, hun voeten in een plas van etensresten. Als de oude man nogmaals het toilet doortrekt en een nieuwe lading over de rand stroomt, kijkt hij het Vervolgverhaal verwijtend aan.
‘U denkt misschien dat het de lamsbouten zijn’, zegt hij. ‘Maar u hebt ook een afvoer van niets.’
‘Het eten was overigens uitstekend’, zegt het Vervolgverhaal.
‘Mijn broer is loodgieter’, zegt de cateraar. ‘Ik kan hem vragen om er eens naar te kijken, maar dat zal u wel gaan kosten, want als je eenmaal gaat slopen kom je vaak van alles tegen.’ Hij werpt een woedende blik op het plafond. ‘U zou ook eens iets aan die bedrading moeten doen. Moet je kijken, de vonken vliegen er vanaf. Hoe langer je wacht des te duurder het wordt.’
Een van zijn dochters slaat een gat in de muur.
‘Zie je wel?’ zegt de cateraar. ‘Enkel papier en woorden. Het zou me verbazen indien uw huis in de volgende aflevering nog overeind staat.’
Als de rust is teruggekeerd ontkurkt het Vervolgverhaal een mooie fles wijn. Hij drinkt met de aandacht van een toeschouwer, en terwijl de smaakfanfare aan hem voorbij marcheert denkt hij terug aan de geur van Samantha’s haar.
Een innerlijke stem – van hemzelf? Van een schrijver? – stelt hem vragen. Wat zijn je plannen? Waar denk je aan? Wat voel je? Maar zou het – weer zo’n vraag – uitmaken wanneer hij het antwoord wist?
Hij loopt naar de badkamer en poetst de lippen van zijn gezicht. Stopt de aangebroken fles wijn in zijn jaszak, maar bedenkt zich met een onzichtbare glimlach dat hij die niet meer nodig heeft en giet de spiritus die nog in de rechauds zit over de tafels en draperieën. Hij volgt met zijn blik de blauwe vlammen die behendig als kleine aapjes in de gordijnen klimmen, herinnert zich nogmaals de geur van Samantha’s haar en verlaat het huis.”
Dit in alle opzichten epische verhaal verscheen eerder in 8 afleveringen van de rubriek Bureau Mens & Materie. Een eerste gebundelde editie is hier te downloaden.
