Op zo’n moment dat ik eigenlijk iets anders moet doen leg ik een aantal illustraties van de laatste maanden naast elkaar en vraag me af wat de gemeenschappelijke deler is. Wat er, zeg maar, ‘van mezelf’ in zit en indien dat zo is, wat dat dan over die ‘zelf’ zegt.
Stuk voor stuk beelden die zich groter voordoen dan ze zijn. Die zichzelf belangrijker vinden dan de tekst. Toont zich hierin een slordig gecamoufleerde hubris die in een eindeloze worsteling met Phobos is verwikkeld? Zeker. Maar dat is niet het hele verhaal.
U moet het zo zien: die illustratie opdrachten dat zijn een soort artistieke blind-dates. Tekst en beeld kennen elkaar nog niet, maar de tekst plaatste een contact-advertentie waar het beeld dus op reageerde. Dus je spreekt ergens af en je denkt, nou ja, we zullen wel zien en rustig aan, maar het eerste wat zij zegt, nog voor de cocktails zijn geserveerd, is: “We moeten ons haasten want volgende week moet ik weg.”
Je denkt: “Zo zo, pittig tante.” En je vraagt: “Weg? Waar naar toe?”
(vervolg)
